Nie mam i nigdy nie miałem słuchu odtwórczego. Nie gram na żadnym instrumencie. Ale kocham muzykę,

ze szczególnym wskazaniem na jazz.

Nie jestem też fotografem z zawodu. Jestem w obu dziedzinach, tzn. muzyki i fotografii stuprocentowym amatorem. Czyli miłośnikiem. Nigdy też samo słuchanie muzyki nie wystarczało mi. Działałem kilka lat w biurze organizacyjnym festiwalu „Jazz nad Odrą”, pracowałem we wrocławskim oddziale Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego. Popełniłem nawet epizod menadżerski...

Jednak dopiero w fotografii odnalazłem tak naprawdę to, czego mi bardzo brakowało: cząstkę twórczych emocji towarzyszących artystom przy tworzeniu muzyki. Należę do tej grupy fotografów, która zostaje nieomal zawsze

do końca koncertu. Od zawsze bowiem najpierw była muzyka, a dopiero potem fotografia.

Czym ona dla mnie jest?

Fotografia zupełnie nieoczekiwanie stała się dla mnie rodzajem bardzo skutecznej autoterapii, bardzo pomocnym narzędziem wspomagającym mój coraz bardziej słabnący słuch. W opinii prowadzących mnie lekarzy odegrała też niezwykle ważną rolę w mojej walce z ciężka chorobą, która dotknęła mnie 2 lata temu. Dzięki mojej podwójnej pasji poznałem wielu wspaniałych ludzi. Muzyków, fotografów, podobnych mi fanów jazzu.

Nie uczyniłem ze swojej pasji ani swojego zawodu, ani czegoś na kształt religii. Nadal fotografuję, tak jak słucham i nadal słucham, tak jak fotografuję.

Intuicyjnie oraz emocjonalnie.

Na dużych festiwalach i w małych klubach jazzowych.

Największe gwiazdy jazzu, ale i początkujących adeptów.